Hér er mynd af því sem Bandaríkjamenn telja vera mestu illmenni sögunnar. Ég er sammála þeim í flestum tilfellum, 3 tilfellum er ég óviss og svo veit ég ekki, Lenín? Var hann einn af mestu illmennum allra tíma? Æ dónt þink só!

alveg sama hvað ég segi, þá mun það ekki hafa nein áhrif. Þar sem ég sit fyrir utan gluggann þinn og reyni hvað ég get að finna upp á einhverju athæfi sem myndi fá þig til að skilja hvers vegna ég er eins og ég er. Það virðist ómögulegt, allt á eftir að vera misskilið, allt á eftir að vera gagnrýnt. Ég hef lært að þegja. Á meðan stormur umvefur hugann minn þá eru augu mín róleg. Ég brosi með augunum svo þú sjáir mig ekki.

Ég hef drepið sál mína. Hún liggur fyrir fætur mér, grátandi. Ég skil sál mína á sama hátt og sálfræðingar skilja geðsjúklingana sína. Ég fjarlægist það sem ég vil meir og meir og það virðist ekki skipta neinu máli lengur. Ónauðsynlegt að halda áfram.

Ef ég dey á morgun mun einhver vita af því? Ég hef nú þegar dáið nokkrum sinnum og aðeins ein hefur tekið eftir því. En líkt og allt annað þá vakna ég upp frá dauðum... einhvern tímann.

Draumar mínir eru tómir. Án innihalds, án tilfinninga, án raka. Mitt fyrirmyndarsjálf.

Ég er í sorg. Ég veit ekki hvernig morgundagurinn mun líta út en hann mun vera mun óþægilegri, skerandi, erfiðari þó sérstaklega í akstri. Ástæðan fyrir að ég er í sorg er vegna dauða eins sem er nálægt mínu hjarta.

Ég man þegar ég sá þig fyrst, beiðst eftir að einhver myndi taka þig að sér, hjálpa þér í gegnum erfiða tíma og ganga með þér á sólríkum sumarsdögum, brosandi, vekjandi aðdáun kvenna jafnt og karla þegar það er gengið um miðborg Reykjavíkur. Jafnvel þótt þú værir ekki fullkominn (hver er það hvort sem er) þá elskaði ég þig. En nú get ég aldrei séð þig í sama ljósi og áður, aldrei upplifað aftur sömu gleði tilfinningu sem ég fann en aðeins sorg sem leggst þungt á hjarta mitt. Ég get aldrei verið uber-flottur aftur. Ég braut sólgleraugun mín.

eftir að hafa lesið þetta, sýnið þeim virðingu og veitið þeim mínútu þögn.

Ég sé rauða hurð og mig langar að hún sé máluð svört. En þangað til, ég hef aldrei séð aðra eins frystikistu, ég hef aldrei séð annan eins bíl, ég hef aldrei séð aðra eins frystikistu, ég hef aldrei séð annan eins ískáp. En samt eru þessir veggir pappírs þunnir og allir heyra öll lítil hljóð. Ég þarf einhverja manneskju til að tala við, einhvern sem er ekki sama, sem elskar, gæti það verið þú? En menn þurfa engar lappir, þeir þurfa hjólastól. Þetta er fræðandi. Þú gerir þetta við sjálfan þig. Við erum á veginum til einskis, komdu inn. Þegar ég stend nálægt fjalli þá sker ég það niður með brún handar minnar. Ísöldin er að koma, sólin nálgast meir. Það er hola í loftinu mínu í laginu eins og hjarta. Ég fékk bréf frá yfirvöldum um daginn, opnaði það og las það, það sagði að þeir væru sukkerar. Pabbi ekki deyja á föstudegi. Ég er konungur bongosins elskan, ég er konungur bongobongs. Það eru 10 ár, kannski meir, síðan ég lagði fyrst augu mín á þig. En hey, hlustið á mig! Ég er í Stereó-inu, Stereó-inu!

lyklaborðið er orðið framlenging af mér. Ég þreyfa mig áfram á milli völundarhús internetsins, skil eftir skilaboð inn í undirmeðvitund þess og bíð eftir að einhver svari. Líkt og flöskuskeyti fyrri tíma fljóta þau á hafi hugmynda. Ég er einn með öllum umheiminum þar sem rannsakandi hendur óþekktra einstaklinga reyna að ná höndum utan um hugmyndir mínar. Ég veit ekki hvernig ég mun útskýra fyrir þeim að allt sem ég hugsa er óskiljanlegt, jafnvel í hugarórum mínum. Ég veit hvað ég vil, ég veit hvað ég er en ég veit ekki hvers vegna ég mun aldrei fylgja mínum eigin löngunum sem skína líkt og viti í vitund minni. Sokkin í flækjur samfélagsins get ég ekkert sagt. Veraldarvefurinn vafrar um sál mína og dregur upp allt sem ég vil segja upp á yfirborðið. Samt finn ég aldrei það sem ég vil...

Fingur mínir tipla léttum sporum á lyklaborðinu. Þeir dansa á táknum skapandi heilstæðar línur hugsana minna. Myndar rökvísa uppbyggingu. Hikandi leita ég að réttu orðunum, réttu hugmyndunum. Síðan hægt og bítandi fer ég hraðar. Dansinn verður hraðari, hugmyndirnar fljóta út, syngjandi, hluti af sinfóníu sálarinnar þar sem hún leitar útrásar til allra, leitar sér leiða til að útskýra sína eigin tilveru og þar með rétt þess til að vera. Ég er frjáls. Stundarsakir ekkert nema vindurinn. Stundarsakir ekkert nema umlykjandi friður. Ég finn ekki til, aðeins léttur andvari sem stríkur um vanga mína. Ég mun aldrei lenda. Þar til núna...

Þá er komið að því! Da dada DAAAA! Seinasta færsla af þvílíkri endemis vitleysu. Markmið mitt var að fá fólk til að blogga meira og mér tókst það!... Ekki. Hér eftirfarandi er yfirlit yfir þann fjölda sem fólk hefur bloggað síðan mán. 13 mars og raðað eftir fjölda færsla (í mánuðinum er líka innifalið það sem var skrifað þessa vikuna).

1. Þórður: 2 færslur, 8 færslur í þessum mánuði
2. Ásta: 2 færslur, 8 færslur í þessum mánuði
3. Silla: 2 færslur, 3 færslur í þessum mánuði
4. Atli: 1 færsla, 4 færslur í þessum mánuði
5. Heiðar: 1 færsla, 3 færslur í þessum mánuði
6. Krizzi: 1 færsla, 3 færslur í þessum mánuði
7. Eiður: 1 færsla, 1 í þessum mánuði
8. Stebbi: o færslur, 2 í þessum mánuði
9. Jackie: 0 færslur, 0 færslur í þessum mánuði

Það sem gildir mest er hvað það voru margar færslur í þessari viku, þar á eftir í mán. Þeir sem ekki eru samþykkir þessari reglugjöf mega eiga sjálfan sig. Þeir sem ætla í mál við mig mega gera það aðra hvora helgi þegar ég hef tíma, á milli 12:00-13:00 uppi á Mýrdalsjökli við fullt tungl. Ég skora hér með á alla til að reyna að skrifa eina færslu á dag, sérstaklega þó Stebba og Eið. Allir þeir sem taka þátt í keppninni og standast hana fá að launum vegleg verðlaun. Því miður getur Jackie ekki tekið þátt þar sem hún er útlendingur og eins og allir vita þá er mér illa við þá. Ef þið eruð ekki á listanum hjá mér þá eruð þið ekki, eftir því sem ég veit best (og ég veit allt best), með bloggsíðu sem ég hef einhverja löngun til að sjá. Leiðréttingar á þessari staðreynd má tilkynna fyrir framan altarið í Kristskirkju (Kaþólsku kirkjunni) í miðri messu á Sunnudögum laust uppúr 11:00. Eða þá að koma upp að mér og tala við mig í eigin persónu, helst án hnefa, ég hef ofnæmi fyrir þeim.

Ég mun líta á síðurnar ykkar. Ég mun skrá niður. Ég mun sjá ef þið svindlið. Ég er alsjáandi, alvitur, alsráðandi og einnig alífugl öðru hvoru. Þeir sem vissu ekki af þessu, þurfa að fara í próf, lentu í lífshættulegu slysi, eru í dái eða almennt geta ekki af einhverri ástæðu bloggað innan tilætlaðs tíma hefur enga afsökun.

Tilkynna verður um þátttöku fyrir lok þessa mánaðar, seinasta færsla í seinasta lagi þann 11. apríl. Kommentið við þessa færslu ef þið takið þátt.

Ef færslur eru óáhugaverðar og stuttar þá munu þær ekki vera teknar gildar.

Þá er þetta komið. Enn og aftur Æ derh jah. Dobel derh yah.

Ég ætla að vera pólitískt réttmáll í smá stund. Í dag var skilgreiningin á veðri dagsins "grámygla yfirþyrmandi". Takk fyrir.

Ég ætla að segja ykkur litla sögu af þeim sem þekkja ekkert nema hin opinbera sannleika hugmyndafræðilegra grunnmyndanna umheims veraldarlegrar auðvaldsstefnu. Hann er ekki sá eini sem er þarna úti. Takk fyrir.

Út af því sem ekki er skrifað né sagt er nú orðið dálítið lítið eftir af því sem er sagt eða skrifað um það sem skiptir engu máli. Ég skipti engu máli. Samt er ég að skrifa. Ég er í minnihlutahópi vanheillra ungra aðhaldsstefnuríkjandi uppgangsmanna. Takk fyrir.

En samt afsaka ég hegðun mína rétt á meðan ég skeini mig fyrir framan Jesú á klósett-hurðinni heima hjá guðshræddum turtildúfum þar sem hann beinir fingri sínum niður líkt af himni og segir: Ég veit hvað þú ert að gera. Og ég sé eftir því að hafa fæðst með rassboru.

Mér líður illa yfir því að sjá aðeins fátæka fjölskyldufeður á Rolls Royce. Þeir gætu keypt annað. Auglýsingarnar hafa bara heilaþvegið þá og skilið börnin eftir á Domino's Donalds. Ég held að ég hafi misskilið boðskap Jólasveinsins seinasta ár.

Burt séð frá öllum þessum vandkvæðum viðundra virðisfyllra fulltrúa sem forgangsraða heimsmyndinni eftir upptökutækjum eftirlitsmyndavélanna á Ingólfstorgi.
=
Ég er farinn að sofa (Mýgandi hundur, Mýgandi hundur, Mýgandi hundur).

Og þar sem eldri bró svaraði þá bæti ég þessu við fyrir ykkur hin:

1. Ég segi þér eitthvað handahófskennt um þig.
2. Ég segi þér hvaða lag/mynd minnir mig á þig.
3. Ég segi þér hvaða bragð minnir mig á þig.
4. Ég segi þér fyrstu ljósu minninguna mín af þér.
5. Ég segi þér hvaða dýr þú minnir mig á.
6. Ég spyr þig að einhverju sem ég hef velt lengi fyrir mér um þig.
7. Ef þú lest þetta verðuru að setja þetta á bloggið þitt.

Og ef einhver veltir fyrir sér þá mun ég skrifa um það.

Ég var fyrst að koma heim í dag síðan í morgunn, þess vegna ekki búinn að skrifa neitt. Þannig tæknilega séð hef ég ekki misst einn dag úr... Ég skrifa bara tvisvar.

Um daginn skapaði ég mér það sem kallast á góðri íslensku alter-universe. Þar eru bleikir fílar hversdagslegur hlutur (ekki samt bleikir fýlar) enda eru þeir æðstu ráðamenn flugumferða fyrir fyrirtækið "Verið dálítið bleik í dag." Ég labba á hvolfi þar og tala við aðeins það fólk sem sést, annað fólk hverfur í bakgrunninn, verða grá. Stundum sé ég fólk sem sér mig bara sem grátt. Ég held einhvern veginn að allir lifi í sínum eigin alter-universe.

Á milli þess sem ég stari upp í himininn, sem af einhverri ástæðu er grænn, stari ég niður fyrir tærnar mínar sem eru brotnar upp í einingar, ferninga sem marka spor mín á jörðinni. Líkt og þessi för hafi verið sköpuð fyrir fótspor mín sem liggja þvers og kruss yfir miðborgarsvæði umheims míns. Ég velti stundum fyrir mér af hverju það er ekki með áhugaverðari lit heldur en grá-bláa harðneskju. Ég velti fyrir mér hvort verur undir jörðinni séu ekki að fylgjast með fótsporum mínum þar sem þau liggja taktfast eftir beinni línu frá stað A til B. B er flottari því hann er óreglulegur, líkt og allt sem maðurinn upplifar. Óhentugt að ímynda sér það á öðrum forsendum...

Ég leiddi aðra um sannleika málsins en ég áttaði mig á því að þau vildu ekki vita það. Það varðaði það ekki. Átti aðeins við í neiðarúrræðum, rétt áður en það deyr. Fyrir dauðann vill engin vita sannleikann, aðeins að vita að fólkið hafi rétt fyrir sér. Ég lýg því í staðinn og staðfesti ranghugmyndir þess á meðan ég brosi falskt, æft athæfi í speglinum.

Ég gleymi af hverju ég var hérna. Ég veit það ekki ennþá. Engin ætlar að styðja mig. Engin ætlar að segja mér hver ég er. Því er ég enginn. Ég hef gleymt því.

Fjandinn...

Ég velti fyrir mér upphafi heimsins. Hvað gerðist til þess að heimurinn tók upp pokann sinn, labbaði út úr dyrum einskis og ákvað að verða einhver? Ég get ímyndað mér hann, svona u.þ.b. 20 í útliti, skeggbrodda, ótrúlega teygjanlega mittisól (líklegast í kaki buxum) og ekkert smá bjartsýnn. Nema hann hafi verið hún. Allt sama á líklegast við nema skeggbroddarnir.

Er ég bjartur í dag? Svona eins og 30W pera í fullkomnu myrkri? Kannski er ég bara dofinn, dauður, dýrkaður af dádýrum og Dönum. Ég anda inn, anda út, skapa eitt sér lífkerfi í hverjum andadrætti sem er einungis ætlað mér og engum öðrum. En sniðugt hvernig heimurinn er alltaf á stanslausri ferð, hugsa bakteríurnar sem upplifa mesta lagi einn andadrátt sökum skammlífis. Þær nenna ekkert að velta þessu fyrir sér. Hvað ætli tíminn líði hratt hjá þegar maður er baktería? Svona, kannski á örskotsstundu. Kannski jafn lengi og mannsævi. Hvert einasta sekúndubrot yfirfullt af ótrúlegustu pælingum þeirra. Það ætti einhver að gera bíómynd sem heitir "Dagur í lífi bakteríu" sem endist rétt svo einn ramma eða svo. Það yrði ein velheppnaðasta stuttmynd fyrr og síðar.

Ég trúi á skarttengi. Sjónvarpið í hakki, ekki málið, skiptu á skarttengi, þá færðu að sjá lífið í lit en ekki eins og þú sért búinn að gleypa sýru. Skrýtið hvernig einföldustu hlutir geta komið í veg fyrir að hinir venjulegustu hlutir virki.

Ég vil temja tvær flær til þess að draga vagninn minn í vinnuna. Ef einhver skilur mig ekki þá er hægt að nálgast ástæðurnar hér. Það yrði kannski hægfara en það er aukaatriði.

Kannski ég skrifi eitthvað skiljanlegt seinna þó ég búist fastlega við því að því verði aldrei hrynt í framkvæmd. Ég er of svalur, þeir sem trúa mér ekki hafa aldrei séð uber-sólgleraugun mín.

Ímyndið ykkur að þið fljúgið líkt og fugl og fylgist með því sem gerist fyrir neðan ykkur. Myrkrið er að skella á, ljósastaurarnir eru byrjaðir að sveipa landslagið gervilegum ljóma stórborgarinnar. Þar sem þið fljúgið yfir úthverfin takið þið eftir einum myrkum fleti þar sem ljósin fylgjast ekki með. Árniðurinn drekkir hávaðanum frá bílum borgarinnar. Gras grær ásamt malbikinu. Í miðri ánni er svo eyja, full af grænum furutrjám sem teygja sig út. Það eru fáir á ferli, fáir sem njóta þeirrar fegurðar sem náttúran á. Og þar labbar einhver...

Í gráum, síðum frakka, grárri flís húfu, grænum, þykkum vettlingum, gallabuxum og fjallaskóm labba ég eftir göngustígnum í gegnum myrkrið. Þar sem þið fljúgið lægra og lægra sjáið þið einnig að ég er orðinn rauður í framan vegna kuldans. Sem betur fer er fuglinn sem þið ferðist með hálf-heyrnarlaus og þið neyðist því ekki að hlusta á mig syngja hástöfum. Auk þess kann hann enga ensku og myndi með öllum líkindum ekki geta útskýrt fyrir ykkur hvað ég væri að syngja. Og svona held ég áfram í gegnum náttmyrkrið, held áfram þar til ég er búinn að fá nóg, held áfram þar til ég get ekki sungið meira, held áfram þar til fætur mínir nenna ekki lengur að halda mér uppi, held áfram þar til ég er búinn að vefja mér í gegnum alla stíga dalsins. Svo sest ég hér fyrir framan tölvuna og segi ykkur frá því, ánægður fyrir að hafa loksins farið út.

En auðvitað vita allir að ég lýg að ykkur, því hingað til hef ég aldrei sagt neitt mikilvægt. Hingað til hefur þetta verið eitt stórt bull. Þess vegna þarf þetta ekki að vera satt, bara ímyndaður veruleiki sem er þess virði að virða fyrir sér.

En ég leyfi ykkur að ráða úr þessu. Ég bara bulla.

Ég ætla að fara þar sem engin maður hefur farið áður. Ég ætla að stefna þangað sem engin þorir. Ég ætla að skrifa eina nýja færslu af endalausu góðgæti, bland í poka með nokkrum súrum hugmyndum komið fyrir til að skemmta lýð og þjóð. Þar að auki eru þetta mótmæli við því að þeir sem ég þekkja, flestir hverjir þeirra, eru ekki að skrifa neitt.

Ha! Ég er búinn að skrifa eitthvað í dag! Ég rúla! Ætti ég að segja eitthvað meira? Nah, ég hef hvort sem er ekkert að segja.

Ég neita að vera eins og ég hef alltaf verið. Það er leiðinlegt. Ég ætla að vakna á morgun, verða sítróna, slappa af í gini, lesa aðeins meira í Hitchhikers Guide to the Galaxy og vona að sólin rísi úr norðri, bara svona til að koma mér á óvart. Reyndar er ég kominn með samkomulag við hana, náði góðum díl. Hún heldur áfram að rísa...

Ég er þreyttur á þessu. Ég veit ekki alveg hvað það er en það þreytir mig gífurlega. Svona eins og að hafa verið vakandi í 72 tíma á koffíni einu saman og það er að hverfa út úr kerfinu smám saman. En byrjum á byrjuninni.

Í upphafinu var ég og ég er helvíti flottur. Síðan fann ég út að það voru fleirri til í heiminum og hvert sem ég leit voru aðrir sem gátu gert allt miklu betra heldur en ég. Ég var ónauðsynlegur og ákvað að hverfa af yfirborði jarðar með smá húð af jakuxa og hári af fíl. Jakuxinn vildi lítið með mig hafa og fíllinn trampaði mig niður. Það kom dálítið flatt á mér. Vitið, ég held að ég hafi horft aðeins of mikið á Danger Mouse, sem svo skemmtilega vill til er stytt DM. Fyrir þá sem ekki skilja hvað er sniðugt við það þá óska ég ykkur til hamingju, færi ykkur blóðfórnir á næsta þingi Heimdællinga og bið ykkur um að sleppa því að spyrja á kommentinu hvað ég meinti.

Seinast þegar ég leit í spegil fannst mér ég vera sniðugur. Svona eins og Braindead er grínmynd. Annars ekkert meira að segja, þið vitið hvað á að gera.

Fyrir þá sem skilja mig ekki...
Words seem to fall out of place. Like little stones prepared to roll out they drift around my subconsious. I've had meaningful relationship with those who never wanted to understand but I try. They seem to find only words meant for those who forget, words that have no meaning outside of their own little hide. In the memories of those who fall back I've seen only gargantuan illusions of the words meant for me. I don't understand why they must go away but I respect their whishes like I repsect the rest of the world, no matter how wrong they are.

I've been drinking. Remember poems about drinking by the old Chinoise in French. I realize they don't remember anymore, just their words and translations. Remembering is only meant for one mind and I've realized it's not many who understand that memory is frail.

Remembering those who have gone before. I've longed for their presence, those who can and cannot appear like apparations before the eye. Only those who i cherrish the most do I hope to see again and again, just before my time ends in spirals only reserved to me. I spiral down...

Before my eyes I hope to see the coming of a new age, but new age always happens before my eyes and the dilemma seems to be stuck. Stuck in the words and interpitation of those who have gone before me. I don't realize why but my senses have gone and my understanding seems to fade like the memory of the things you read.

I've said that only people believe. But they seem to forget what to believe in, forget that they are intelligent enough to suffer short passages of time of disbelief to understand the true meaning hidden behind the alpha-consurfus. Father of fuck-ups, you did it on purpose.

I remember things that no-one else likes to remember. They are just hidden under your own morally distinct reality, hidden behind the screens of unconsious sensationalism. Kitch of the future, breakfast of the world tomorrow. I've realized before that no-one understands the human mind, unless they see it from the outside. But the feel never gets to you, understanding perhaps but never the feel and the feelings. And that is what matters the most.

Before I go insane I would like to point out that I don't know myself. I've only known myself for such a short time and I'm always changing. It's like starting in the middle of a series and supposing that by reading what has already been written is also understanding what might be written in the near future. Understanding myself is understanding with a capital U.

I've never learned how to love. It's just a matter for those who whish to impose their minds on me. I've seen other people act upon their love and I've only seen lust. Beauty is so much more...

And so I leave my beauty imposed on the world, hoping to be dignified with an answer, although I don't suspect anyone will finish this.

Sum orð virðast aldrei virka jafn vel og ég vildi. Ég reyni að koma þeim á blað. Þau aðeins líða upp á milli strikanna sem ég skil eftir. Ég reyni að grípa þau. Kannski þau munu skilja seinna meir mikilvægi þess að sitja á sama stað á milli þess sem ég skapa og þess sem þau þýða, jafnvel þótt að þau þýði ekki neitt þar sem þau standa sjálfkrafa á milli vitundar og þess sem er. Ég vil ekki hugsa út í að þau eru raunverulegar verur. Aðeins hluti af því sem tilheyrir öllu og öllum. Ég orða þau aðeins öðruvísi eftir nokkur ár, líkt og heimurinn muni falla um sjálft sig að l0kum. Veit einhver hvar við erum stödd á milli þess sem aldrei varð og verður aldrei upplifað upp á nýtt.

Ég trúi á allt sem ég hef gert hingað til. Jafnvel þó það aðeins liggi í vitund minni, stundum á milli vöku og draums. Ég ætlaði mér aldrei til þess að útskýra mínar eigin hugsanir nema fyrir sjálfum mér. Og ég ætlaðist aldrei til þess að allt yrði eins og það var áður. Bara að það myndi mynda fullkomna ímynd af ófullkomleika alls þess sem ég hef skapað ásamt heiminum. Ég skil það eftir fyrir aðra að dæma um réttmæti þess að það varð til.

Bilið á milli þess sem ég sagði og mun aldrei segja aftur. Ég skapaði það sérstaklega fyrir þig og aðra sem eiga leið framhjá upplifun minni og minni. Ég minnist þess að engin hefur áður haft áhuga á því sem ég hef skrifað niður. Ég velti fyrir mér hvort það hafi áhuga yfir höfuð. Og allt það liggur á milli þess sem ég skrifaði og skrifaði aldrei.

Ég vissi að ég byrjaði á því að segja öðrum fyrir verkum. Það byrjaði þar að ég varð ég. Um leið og ég tek afstöðu til þess sem aðrir gera er ég þá ekki meðvitaður um mína eigin hegðun? Tel ég mig vera yfir aðra hafin án réttmæti þess að áætla um yfirmátt minn? Ég skil það eftir í bilinu...

Og skil það eftir fyrir aðra til að dæma...