Ekki lesa þennan texta. Þetta var ekki sálfræðilegt. Þetta var ekki einlægt og sagt aðeins til að ná vináttu ykkar. Þetta var ekki til þess að ég yrði tekin trúanlega. Þetta er sannleikurinn og sannleikurinn er einfaldur. Ekki lesa þennan texta. Hann er ekki þess virði. Þetta var ekki til að fá ykkur til að segja hvað hann er frábær. Þetta er ekki til að vekja traust ykkar gagnvart mér. Þetta er sannleikur og sannleikurinn er að ég bið ykkur, ekki lesa þennan texta því hann er ekki þess virði.

Þennan hins vegar megið þið lesa, elska og gagnrýna eins mikið og þið viljið því hann hefur enga þýðingu fyrir mig hvernig sem á málin er litið! Hann er tilgangslaus. Hann er bull. Hann er hér til að segja ykkur að ég tek engu alvarlega og get þar með tekið gagnrýni án þess að fremja sjálfsmorð. Ég mun fremja sjálfsmorð.

Ég býð þér út í vorloftið meðan það snjóar enn. Á milli snjókornanna bendi ég á regnbogann sem gægist á milli fullkominna kristalla. Ég sé spegilmynd af vörum þínum í snjónum. Fell sem engill niður í snjó. Hvítur, léttur snjórinn vefur utan um mig og ég sé heiminn í öðru ljósi. Ég er engill. Loka augunum og ímynda mér fiðrildaflögr sem táknmynd léttúðar minnar gagnvart himninum. Snjórinn þyrlast af mér líkt og ryk. Sólin brosir í tönnunum mínum, hvítari en snjórinn. Ég snýst í hringi meðan ég hverf upp á við á vit snæviþaktra regnboga brosmildra himneskra sólsetra. Mig dreymir hugmyndir. Þær flögra niður með snjókornunum og verða að sínum eigin heimum. Í snjóhúsi krakkanna niðri á götunni tel ég mína eigin drauma. Og mig dreymir...
Ég vil vera vængjaður líkt og fiðrildi frekar en fugl. Munstraður eins og haustlitir í tvílitu myrkri. Mánin lítur vinalega niður til mín í hálfkæringi, óvisst um framtíð sína. Loftið hrýslast í greinum trjánna. Tætist á meðan það smýgur um hálsmálið mitt með snjónum. Ég hverf undir þunga horfins vetrar. Ég leggst í dvala og vakna aldrei upp aftur. Ég legst í dvala og dey hægt á meðan ég fylgist með öllum. Ég legst í dvala rétt á meðan ég lifi. Og mig dreymir...
Ég er viss. Tárin eru líkt og kort yfir horfnar sorgir mínar, frosin í minningunni, varðveitt til framtíðar. Ég tel þær í huganum með snertingu fingra minna. Kinnin mín er dofin. Hún virðist vera þykkt leður, hluti af einhverju öðru en sjálfum mér. Hluti af öðrum en mér. Tárin brotna. Ég býst ekki við öðru en glætum þegar vonin er horfin. Glætur úr lífi annarra og brot. Ég fylgist með því meðan ég loka augunum, dreymi endurtekna drauma þeirra blindu. Svört áferð myrkursins vefur hulu utan um höfuð mitt. Yfirþyrmandi er eina sem ég upplifi. Og ég upplifi það aftur, aftur og aftur...
Ég á heima hérna. Ég er ákveðin í upplifun minni á heimili mínu. Ég hef aldrei séð það nema í draumum. Og kannski ég sjái það ekki öðruvísi. Stundum loka ég augunum og ímynda mér myrkur. Ég sé ekkert nema ljós. Ljósið virðist skera mig og greina. Ég skil það.
Ég hverf inn í lífið. Vængir mínir hverfa með snjókornunum. Minningarnar flögra með vindinum. Engillinn situr eftir í snjónum. Og ég vakna af draumi inn í annan.





Opin veiðitími allt árið í kring.

Píkjutré...

Alveg ótrúlegt hvað maður getur lært um fólk.

Hvað sem því líður þá er þetta frábær dagur. Kannski. Ég er ekki búinn að spyrja hann, hann virtist vera fínn. Kammó... Snjórinn var bara svona djók hjá honum, henti honum út á hraðbraut yfir himininn og sagði: “Smá vetur...? ha, nei nei ekki málið. Ég var að borða.” Þeir sem sáu þetta ekki eru lygarar.

Ætli það sé hægt að trúa á trúð? Segjum sem svo að einhver trúður í Bandaríkjunum mundi koma með kult, trúðkirkjuna, gæti maður tekið hann alvarlega. Kannski mundi maður mæta í messu bara svona til að upplifa það. Ég er vissum að hann myndi juggla. Þegar fólk myndi koma til að fá sakramentið þá væri hann að juggla með einni hendi og svo skvetta á mann með blómi með hinni hendinni. Svo yrði raulað lög eins og “The Entertainer” og... annað... trúðalegt.

Ef einhver myndi bara skilja eftir sig myndir, hvað yrði þá hægt að segja um hann? Ein mynd á ári eða svo. Ætli það væri hægt að vita allt um hann þannig? Ok (íslenska) kannski ekki allt en svona í grófum dráttum vitað hver hann væri. Kannski ef myndirnar væru rétt valdar. Ég held að svona defæníng piktjör af mér væri myndin af mér þegar ég varð 61, ásamt allri fjölskyldu minni (Ég, hundur nágranans og 45 kettirnir sem ég á), kominn með skallablett, brosandi út að eyrum í peysu sem ég átti þegar ég var 20 (þeir sem muna eftir Kanada peysunni minni), útvíðum kaki buxum sem voru keyptar á útsölu í landinu Smáralind (fallíska undrinu). Já, ég held að það útskýri mig alveg hreint.

Ég er vinsæll. Klukkan er að nálgast miðnætti og það eru allir að hringja í mig... ok, margir... ok, tveir. Hjá mér er það vinsældir!

Takk Atli fyrir Arcade Fire, er að fíla diskinn. Hlusta á hann meðan ég er að skrifa.

Ég er ekki búinn að skrifa neitt lengi. Ég vildi að ég væri penni, skrifa allan daginn. Svona u.þ.b. Kannski eitthvað meira. Ég ætla að gera eitthvað sniðugt en ég gleymi því alltaf. Ég er alltaf á leiðinni að gera eitthvað sniðugt þar til ég þarf að gera það eða gleymi því. Kannski ég gleymdi því hvað þetta var ofboðslega lélegt og finnst þess vegna að þetta sé ofboðslega sniðugt núna. Ég held að ég ætti að hætta. Kannski átti ég að hætta þarna. Eða hérna. Nei.... ok... rétt bráðum... nnnnnnnnúúúúúúúúúúúúúúúnnnnnnnnnnaaaaaaaahahahahahaahhhahhh

Ég er ekki hættur, bara hættur hinu. Eða þessu. Kannski engu. Þetta er samt eitthvað. Hver er munurinn?

Jaaaaaaaaarrrrrrrrrrrrmmmmmmm.... ég held að kindur séu ógeðslega kúl. Þær eru alltaf eins og þeim sé alveg sama þegar þær eru að tyggja, sýna allar tennurnar, hreyfa kjálkana í hring, mjög flottir. Ég vil fá rollu hárgreiðslu, tyggja eins og þær og jarma. Jaaaaaaaaaaaaarrrrrrrrrrrrmmmmmmm...

ANSWERS: For those who would like to tell me why they blog. Feel free, anyone of you who do write any blog. Það á líka við ykkur, Íslendingar sem nenna að gera það.

Thank you, takk takk!