Ekki lesa þennan texta. Þetta var ekki sálfræðilegt. Þetta var ekki einlægt og sagt aðeins til að ná vináttu ykkar. Þetta var ekki til þess að ég yrði tekin trúanlega. Þetta er sannleikurinn og sannleikurinn er einfaldur. Ekki lesa þennan texta. Hann er ekki þess virði. Þetta var ekki til að fá ykkur til að segja hvað hann er frábær. Þetta er ekki til að vekja traust ykkar gagnvart mér. Þetta er sannleikur og sannleikurinn er að ég bið ykkur, ekki lesa þennan texta því hann er ekki þess virði.

Þennan hins vegar megið þið lesa, elska og gagnrýna eins mikið og þið viljið því hann hefur enga þýðingu fyrir mig hvernig sem á málin er litið! Hann er tilgangslaus. Hann er bull. Hann er hér til að segja ykkur að ég tek engu alvarlega og get þar með tekið gagnrýni án þess að fremja sjálfsmorð. Ég mun fremja sjálfsmorð.

Ég býð þér út í vorloftið meðan það snjóar enn. Á milli snjókornanna bendi ég á regnbogann sem gægist á milli fullkominna kristalla. Ég sé spegilmynd af vörum þínum í snjónum. Fell sem engill niður í snjó. Hvítur, léttur snjórinn vefur utan um mig og ég sé heiminn í öðru ljósi. Ég er engill. Loka augunum og ímynda mér fiðrildaflögr sem táknmynd léttúðar minnar gagnvart himninum. Snjórinn þyrlast af mér líkt og ryk. Sólin brosir í tönnunum mínum, hvítari en snjórinn. Ég snýst í hringi meðan ég hverf upp á við á vit snæviþaktra regnboga brosmildra himneskra sólsetra. Mig dreymir hugmyndir. Þær flögra niður með snjókornunum og verða að sínum eigin heimum. Í snjóhúsi krakkanna niðri á götunni tel ég mína eigin drauma. Og mig dreymir...
Ég vil vera vængjaður líkt og fiðrildi frekar en fugl. Munstraður eins og haustlitir í tvílitu myrkri. Mánin lítur vinalega niður til mín í hálfkæringi, óvisst um framtíð sína. Loftið hrýslast í greinum trjánna. Tætist á meðan það smýgur um hálsmálið mitt með snjónum. Ég hverf undir þunga horfins vetrar. Ég leggst í dvala og vakna aldrei upp aftur. Ég legst í dvala og dey hægt á meðan ég fylgist með öllum. Ég legst í dvala rétt á meðan ég lifi. Og mig dreymir...
Ég er viss. Tárin eru líkt og kort yfir horfnar sorgir mínar, frosin í minningunni, varðveitt til framtíðar. Ég tel þær í huganum með snertingu fingra minna. Kinnin mín er dofin. Hún virðist vera þykkt leður, hluti af einhverju öðru en sjálfum mér. Hluti af öðrum en mér. Tárin brotna. Ég býst ekki við öðru en glætum þegar vonin er horfin. Glætur úr lífi annarra og brot. Ég fylgist með því meðan ég loka augunum, dreymi endurtekna drauma þeirra blindu. Svört áferð myrkursins vefur hulu utan um höfuð mitt. Yfirþyrmandi er eina sem ég upplifi. Og ég upplifi það aftur, aftur og aftur...
Ég á heima hérna. Ég er ákveðin í upplifun minni á heimili mínu. Ég hef aldrei séð það nema í draumum. Og kannski ég sjái það ekki öðruvísi. Stundum loka ég augunum og ímynda mér myrkur. Ég sé ekkert nema ljós. Ljósið virðist skera mig og greina. Ég skil það.
Ég hverf inn í lífið. Vængir mínir hverfa með snjókornunum. Minningarnar flögra með vindinum. Engillinn situr eftir í snjónum. Og ég vakna af draumi inn í annan.





Opin veiðitími allt árið í kring.