ég neita að falla undir formerkin. Ekki Manneskja, karlmaður, Evrópubúi, Íslendingur. Ég er eitthvað annað og get ekki fullvissað mig um neitt.

Ég neita að sjá munin á mér og hinum. Ég sé engar konur, Asíu- Afríku- N/S-Ameríku- Ástralíubúa, aðra Evrópubúa. Ég skilgreini hina ekki út frá mér og ég er ekki skilgreindur út frá hinum.

Og kannski út frá þessum útgangspunkti get ég haldið að einhver lögmál mannlegrar hegðunar séu til staðar. Með því að afmá muninn er hægt að komast að niðurstöðu.

Niðurstaðan er samt sú: Ég er manneskja, karlmaður, Evrópubúi, Íslendingur með reynslu ólíkt öðrum, hef lifað 22 ár og 10 mánuði. Upplifunin mín er einskorðuð af sjónarhorni sem ég einn hef átt. Hversu mikið sem ég reyni að deila því með öðrum eða reyni að setja mig í fótspor annarra þá er alltaf spor af sjálfum mér í því; textatengsl upplifunarinnar minnar.

Hversu mikið sem ég reyni að vera þú er ég ávallt ég. Ég er upphafið, endirinn og allt þar á milli. Sjónarhornið mitt fæðist og deyr og engan Sannleik er hægt að draga af því. Aðeins sannleik.

Engin fæðist annar Jesú. Napoleon lifir aðeins á geðveikrahæli. Einstein liggur í gröfinni sinni og varðveiðsluvökva. Samt lifa milljónir á hugmyndum og sjónarhornum þeirra. Litlir sannleikar heimsins. Litlar afleiðingar sjónarhorna. Aðlögun hins almenna.

Ég skil sjálfan mig aðeins út frá skilgreiningum á því hvað ég er ekki. Án heimsálfa væri ekki til Evrópa. Án konu væri ekki til karl. Ég er ekki þú. Þú ert ekki ég.

Ég skil sjálfan mig út frá littlum sannleikum. Lítill sannleikur gullna boðorðsins. Litli sannleikur
afstæðiskenningarinnar.

Og jafnvel þegar ég veit þetta þá get ég ekki trúað því sem ég segi. Því yfir öllu rís hið heilaga merki einstaklingsins, I-ið, Ég-ið, Egó-ið, miðja heimsins. Engin skilgreinir mig því ég er skilgreiningin. Ég er alpha ég er ómega, ég hugsa þess vegna er ég, af moldu er ég komin og að moldu verð ég aftur.

TO THE READER.

Stupidity, delusion, selfishness and lust
torment our bodies and possess our minds,
and we sustain our affable remorse
the way a beggar nourishes his lice.

Our sins are stubborn, our contrition lame;
we want our scruples to be worth our while -
how cheerfully we crawl back to the mire:
a few cheap tears will wash our stains away!

Satan Trismegistus subtly rocks
our ravished spirits on his wicked bed
until the precious metal of our will
is leached out by this cunning alchemist:

the Devil's hand directs our every move -
the things we loathed become the things we love;
day by day we drop through stinking shades
quite undeterred on our descent to Hell.

Like a poor profligate who sucks and bites
the withered breast of some well-seasoned trull,
we snatch in passing at clandestine joys
and squeeze the oldest orange harder yet.

Wriggling in our brains like a million worms,
a demon demos holds its revels there,
and when we breathe, the Lethe in our lungs
trickles sighing on its secret course.

If rape and arson, poison and the knife
have not yet stitched their lidicrous designs
onto the banal buckram of our fates,
it is because our souls lack enterprise!

But here among the scorpions and the hounds,
the jackals, apes and vultures, snakes and wolves,
monsters that howl and growl and squeal and crawl,
in all the squalid zoo of vices, one

is even uglier and fouler than the rest,
although the least flamboyant of the lost;
this beast would gladly undermine the earth
and swallow all creation in a yawn;

I speak of Boredom which with ready tears
dreams of hangings as it puffs its pipe.
Reader, you know this squeamish monster well,
- hypocrite reader, - my alias, - my twin!


- Charles Baudelaire
þýtt af Richard Howard